 |  |  |
Zbigniew Piniński fot. Politechnika Białostocka
Zbigniew Piniński uzyskał dyplom mgr. inż. architekta w 1951 r. na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. W 1973 r. obronił doktorat, a w 1976 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk technicznych.
Był jednym z założycieli i pierwszym dyrektorem Instytutu Architektury Politechniki Białostockiej. Pracował w nim w latach 1973-78. Instytut został przekształcony w Wydział Architektury Politechniki Białostockiej.
W latach 1978-81 pracował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Zdobył wiele nagród, w tym Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za opracowanie "Metody dydaktyki Zintegrowanej" (1977).
W wyniku trudnej sytuacji w kraju przed ogłoszeniem stanu wojennego zdecydował się na emigrację w październiku 1981 r.
W latach 1981-82 objął profesurę na Wydziale Architektury Technische Hochschule Darmstadt, zaś w latach 1982-84 na Technische Universität Braunschweig w Niemczech.
W kolejnych latach wykładał m.in. w: Aachen, Berlinie, Düsseldorf, Frankfurcie nad Menem, Innsbrucku, Karlsruhe, Norymberdze, Schloβ Elmau, Wiedniu.
W lutym 1981 r. został zaproszony przez Techniczny Uniwersytet w Stutgarcie do udziału w wystawie i obradach pt. "Architektura przyszłości architektury". Uczestniczyło w niej dziewięciu czołowych architektów.
Otrzymał stypendium profesorskie fundacji Alexandra von Humboldta (1984-85), prowadził wykłady w takich ośrodkach uniwersyteckich jak Paryż, Bruksela, Mons, Sztokholm, Wiedeń, Quebec, Louvain−Neuve. Prezentował swoje pomysły teoretyczne jako prelegent na Kongresach Międzynarodowych Unii Architektów w Madrycie i Meksyku, podczas "Wielkiej indywidualnej wystawy problemowej na temat architektury i urbanistyki pod koniec XX w. na przykładzie prac własnych", która odbyła się w muzeum w Düsseldorfie, jak również i na wystawach zorganizowanych we Frankfurcie nad Menem, Münster, Schloβ Elmau.
Był autorem licznych publikacji. Jego liczne projekty i realizacje doczekały się wielu wystaw indywidualnych. W roku 1990 dostąpił zaszczytu wygłoszenia w Berlińskiej Filharmonii, w ramach uroczystości ku czci K.F. Schinkla, wykładu generalnego.
Był Prezydentem Międzynarodowej Akademii Kultury Budownictwa oraz członkiem Rady Kultury Republiki Federalnej Niemiec.
W latach 2001-06 ponownie pracował na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej, zaś w latach 2003-06 w Instytucie Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Kolejnym miejscem pracy była Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Suwałkach (2009-14). W latach 2017-2018 prowadził także zajęcia dydaktyczne na kierunku architektura krajobrazu na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska.
Zmarł 24 lutego.
Był jednym z założycieli i pierwszym dyrektorem Instytutu Architektury Politechniki Białostockiej. Pracował w nim w latach 1973-78. Instytut został przekształcony w Wydział Architektury Politechniki Białostockiej.
W latach 1978-81 pracował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Zdobył wiele nagród, w tym Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za opracowanie "Metody dydaktyki Zintegrowanej" (1977).
W wyniku trudnej sytuacji w kraju przed ogłoszeniem stanu wojennego zdecydował się na emigrację w październiku 1981 r.
W latach 1981-82 objął profesurę na Wydziale Architektury Technische Hochschule Darmstadt, zaś w latach 1982-84 na Technische Universität Braunschweig w Niemczech.
W kolejnych latach wykładał m.in. w: Aachen, Berlinie, Düsseldorf, Frankfurcie nad Menem, Innsbrucku, Karlsruhe, Norymberdze, Schloβ Elmau, Wiedniu.
W lutym 1981 r. został zaproszony przez Techniczny Uniwersytet w Stutgarcie do udziału w wystawie i obradach pt. "Architektura przyszłości architektury". Uczestniczyło w niej dziewięciu czołowych architektów.
Otrzymał stypendium profesorskie fundacji Alexandra von Humboldta (1984-85), prowadził wykłady w takich ośrodkach uniwersyteckich jak Paryż, Bruksela, Mons, Sztokholm, Wiedeń, Quebec, Louvain−Neuve. Prezentował swoje pomysły teoretyczne jako prelegent na Kongresach Międzynarodowych Unii Architektów w Madrycie i Meksyku, podczas "Wielkiej indywidualnej wystawy problemowej na temat architektury i urbanistyki pod koniec XX w. na przykładzie prac własnych", która odbyła się w muzeum w Düsseldorfie, jak również i na wystawach zorganizowanych we Frankfurcie nad Menem, Münster, Schloβ Elmau.
Był autorem licznych publikacji. Jego liczne projekty i realizacje doczekały się wielu wystaw indywidualnych. W roku 1990 dostąpił zaszczytu wygłoszenia w Berlińskiej Filharmonii, w ramach uroczystości ku czci K.F. Schinkla, wykładu generalnego.
Był Prezydentem Międzynarodowej Akademii Kultury Budownictwa oraz członkiem Rady Kultury Republiki Federalnej Niemiec.
W latach 2001-06 ponownie pracował na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej, zaś w latach 2003-06 w Instytucie Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Kolejnym miejscem pracy była Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Suwałkach (2009-14). W latach 2017-2018 prowadził także zajęcia dydaktyczne na kierunku architektura krajobrazu na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska.
Zmarł 24 lutego.
