Taniec, śpiew i emocje. Świetna "Przesada"!

Fot: Anna Kulikowska

W tej konwencji rozpoczyna się przedstawienie muzyczne Studium Wokalno – Aktorskiego pt. "Przesada, czyli lubmy się".

Oto zasiadamy na widowni, a jedna z aktorek pyta nas, czy jesteśmy pewni, że chcemy tu zostać? Bo tu nic się nie wydarzy. Kilka razy podjeżdża na wrotkach i zagaduje publiczność. Jednak ta uparcie siedzi. I bardzo dobrze, bo jak się okazuje, zostać warto.

Spektakl jest przedstawieniem dyplomowym III roku słuchaczy szkoły. Wyreżyserowała go Bernarda Bielenia. Jest to farsa napisana przez Agnieszkę Osiecką. Tekst wystawiany był jeden raz w historii, w Teatrze Telewizji w latach 60. przez Konrada Swinarskiego.

Oto znajdujemy się w mieszkaniu pewnej rodziny, scenografia rodem z PRL-u. Stare radio, telewizor, meble. Są rodzice – Antoni i Urszula, są dzieci – Karol i Beata, które są postrachem dzielnicy. Łobuzy, naprzykrzające się innym mieszkańcom. Jest także świetnie odegrana rola służącej. Da się jednak odczuć, że rodzina ta jest w pewnym sensie dysfunkcyjna. Matka śpiewa o pogodzie, ojciec z nosem w gazecie, dzieci robią, co chcą. Jednak pojawiają się nowe postacie, jak się okazuje duchy poprzednich małżonków. Wychodzi na jaw, że zostali oni zamordowani. I tak uczestniczymy w niezłej czarnej komedii, przeplatanej muzyką i śpiewem, świetnie zaaranżowanym. Tekst sztuki, mimo że jakby wyciągnięty z szafy, jest bardzo aktualny.

Brawa należą się młodym aktorom i aktorkom. Prezentują wysoki poziom, odgrywając swoje postacie, tańcząc, śpiewając. Wszystko to powoduje, iż spektakl ogląda się z zainteresowaniem, fabuła wciąga, jest zabawnie. Czasem irytująco, bowiem można przejrzeć się jak w lustrze i odnaleźć cząstkę siebie, w tym zagmatwaniu ludzkich relacji, w poszukiwaniu uczuć, w ucieczce od samotności, tęsknocie za czułością.

Spektakl to cała gama emocji, świetnie podana, podlana piosenką i dowcipem.

Czytaj także