Śnieżka w piżamie i z pamiętnikiem
Oto oglądamy królestwo próżności, którym rządzi zła macocha (Justyna Godlewska-Kruczkowska) i której na krok nie odstępują dworzanie (Jolanta Borowska i Piotr Szekowski). Do tego świata nie pasuje Królewna Śnieżka (gościnnie Urszula Mazur), która wspomina zmarłą matkę. Została jej po niej rozciągnięta piżama, w której paraduje po pałacu. Nie w smak jest to macosze, która pragnie zachować młodość, aplikując sobie śluz ślimaka. Śnieżka dostaje sukienkę, ale woli pisać wiersze w pamiętniku.
Na dworze zjawia się książę (Patryk Ołdziejewski) szukający "miłości czystej". Towarzyszy mu giermek (gościnnie Leszek Żukowski). "Szukam żony" - zwraca się Książę do macochy. "Ja jestem żoną" - odpowiada. To dopiero początek komediowych dialogów. Pytanie tylko, czy wszystkie niuanse zrozumieją dzieci. Czująca zagrożenie macocha każe dworzanom pozbyć się Śnieżki. "Do lasu!" - zarządza.
Baśniowy las i cekinowy dwór
"Życie to są tylko chwile, tak łamliwe jak badyle" - podśpiewują macocha i jej dworzanie po śmierci króla (Franciszek Utko). Piosenka ma dowcipny tekst i przebojową muzykę. Z pewnością przypadnie do gustu dorosłej części widowni. Muzyka Katarzyny Brochockiej to wielki atut przedstawienia.
Nie mniej efektownie wypada strona wizualna. Na dużej scenie Dramatycznego wyrósł soczyście zielony, bajkowy las, w którym mieszkają krasnoludki. Trochę jak współczesne Smerfy, każdy jest inny, wyróżnia się nie tylko imieniem, ale i zachowaniem. Podkreślają to kostiumy zaprojektowane przez Joannę Jaśko-Srokę. Ewa Palińska nosi na głowie... grzyby, Danuta Bach - włóczkową robótkę, sceniczny strój Arlety Godziszewskiej zdobią umieszczone w różnych miejscach pluszaki, a Sławomir Popławski gra w słomkowym kapeluszu, gustownych okularach i ze słonecznikiem w klapie marynarki. Trudno rozpoznać Krzysztofa Ławniczaka wcielającego się w krasnala z długą, siwą brodą i takimiż włosami.
W scenografii udało się pokazać zderzenie dwóch światów - królewskiego i jednocześnie plastikowego z naturalnym lasem, w którym można zrozumieć znaczenie przyjaźni i współpracy. Oszałamiają kreacje królowej, mogą się też podobać kostiumy dworu - nie brakuje tu cekinów i różowej peruki. A na wszystko spoglądają różowe flamingi!
Śnieżka daleka od Disneya
Spektakl przełamuje konwencję. Nie jest utrzymany w stylistyce disneyowskiej animacji. Reżyser i autor adaptacji Adam Biernacki wplótł do swojej realizacji wiele rozwiązań adresowanych do dorosłych widzów. Weźmy choćby cytaty z klasyki - pojawiają się fragmenty "Ody do młodości" Adama Mickiewicza czy "Hamleta" Williama Szekspira.
Pomysłów nie brakuje też w sferze ruchu scenicznego (odpowiada za nie Karolina Garbacik). Są momenty, kiedy aktorzy tańczą. W pewnej chwili Piotr Szekowski staje się "żywym" stolikiem, a Leszek Żukowski - fotelem.
Lekki niedosyt pozostawiają wizualizacje Krzysztofa Kiziewicza. Jedynie zaznaczają sferę wspomnień Śnieżki.
Za to trafione są decyzje obsadowe. I choć to inny repertuar, trochę przypominają poprzednią propozycję Dramatycznego, czyli "Balladynę". Justyna Godlewska-Kruczkowska znów jest złą królową, pałającą rządzą władzy. Urszula Mazur (poprzednio Alina) to niewinna młoda dziewczyna, która nie zdaje sobie sprawy z czyhającego na nią zagrożenia. Swoje poprzednie wcielenie przypomina także Leszek Żukowski - tutaj giermek, wcześniej Kirkor w kolczudze. Odmiennie za to prezentuje się wciąż zaskakujący Patryk Ołdziejewski. Zabawny, rozluźniający atmosferę, mdlejący z miłości, a jak trzeba to nawet grający na gitarze.
Spektakl można obejrzeć 3 i 4 czerwca o godz. 16.00. Ponadto zaplanowano ponad 20 pokazów porannych m.in. dla dzieci z przedszkoli oraz szkół.
Portal BiałystokOnline patronuje przedstawieniu.
Repertuar Teatru Dramatycznego
anna.d@bialystokonline.pl
