Publikacja to sześćsetstronicowy tom, z 270 ilustracjami, któy składa się z dwóch części: syntetycznego opisu lalkarstwa polskiego po II wojnie światowej oraz szczegółowej kroniki wydarzeń, obejmujących bogate życie teatralne środowiska lalkarzy.
"Przyzwyczailiśmy się sądzić, że teatr lalek to nic innego jak kukiełki dla dzieci. Podobnie stereotypowo myślimy o innych dyscyplinach, z reguły ich nie znając. Lalkarstwo jest gatunkiem sztuki teatru, mieszczącym w sobie także nurt dziecięcy, ale to przede wszystkim teatr formy. Kształtował się przez kilka tysięcy lat, a w drugiej połowie XX wieku odniósł niebywały sukces także w Polsce, właśnie z racji akceptowanego i oczekiwanego (w naszej części świata ze względów politycznych) dziecięcego adresata. Ale podskórnie był wciąż gatunkiem, w którym niezależny artysta mierzy się z formą, nadaje jej kształt, ożywia ją i uśmierca. Dzieje polskiego teatru lalek w powojennej rzeczywistości to ustawiczne ścieranie się dwóch tendencji: powinności wobec wyznaczonego widza i marzenia o nieskrępowanej twórczej wypowiedzi. Teatr lalek to teatr wielkich scenografów, kompozytorów, reżyserów, a im bliżej naszych czasów - także znakomitych aktorów-lalkarzy" - czytamy w opisie książki.
Obszerna monografia polskiego lalkarstwa opisuje także wybitnych twórców i spektakle Białostockiego Teatru Lalek, poczynając od Piotra Sawickiego i Historii o żołnierzu tułaczu Ramuza, kończąc na teatrze Wojciecha Kobrzyńskiego i Wojciecha Szelachowskiego z ostatnich lat XX wieku.
Co więcej, tom ten jest kontynuacją poprzedniej książki Marka Waszkiela - Dzieje teatru lalek w Polsce (do 1945 roku) - wydanej przez Instytut Sztuki PAN (Warszawa 1990).
za: BTL
