Festiwal ¿Underground / Independent?

Program Festiwalu ¿Underground / Independent? 2023

16–19 marca 2023
Kino Forum / Klub Fama, ul. Legionowa 5

Bilety na wydarzenia do kupienia w kasie kina Forum (ul. Legionowa 5), kasie CLZ (ul. Warszawska 19) i na stronie bilety.bok.bialystok.pl

Czwartek (16.03)

18:00 Foyer Forum, wstęp wolny
wernisaż wystawy PLAKIAT Maksa Bereskiego

18:30 Kino Forum, bilet: 15 zł
film BOB PLUJ – NIE LUBIMY LUDZI (90’) reż. Cesar Cabral, Brazylia 2021

20:00 Klub Fama, wstęp wolny
wernisaż wystawy PANIC! DZIENNIK PANDEMICZNY Z WŁOCH Franceski Colombary

20:30 Klub Fama, bilet: 20 zł
koncert HIOB DYLAN

Piątek (17.03)

17:00 Kino Forum, bilet: 15 zł
film CICADA: BYŁEM NASTOLETNIM HORROREM! (63’) reż. Keil Orion Troisi, USA 2022
+ prelekcja Moniki Stolat

18:30 Kino Forum, bilet: 15 zł
film I TAK TO SIĘ ŻYJE NA TEJ WSI (75’) reż. Oscar Harding, Wielka Brytania 2022 +
prelekcja Moniki Stolat

20:30 Klub Fama, bilet: 20 zł
koncert xDZVØNx

Sobota (18 .03)

16:00 Kino Forum, bilet: 15 zł
film BRAINWASHED: SEKS, KAMERA, WŁADZA (107’) reż. Nina Menkes, USA 2022

18:30 Kino Forum, bilet: 15 zł
film SYMFONIA HAŁASU – REWOLUCJA MATTHEW HERBERTA (97’) reż. Enrique
Sánchez Lansch, Niemcy 2021

20:30 Klub Fama, bilet: 30 zł
koncert TRUPA TRUPA

Niedziela (19.03)

15:30 Kino Forum, bilet: 15 zł
film DZIEŃ I NOC (89’) reż. Łukasz Machowski, Katarzyna Machałek, Polska 2021 +
spotkanie z twórcami

18:00 Kino Forum, bilet: 15 zł
film BRATY (82’) reż. Marcin Filipowicz, Polska 2022 + spotkanie z reżyserem

Organizator: Białostocki Ośrodek Kultury – DKF „GAG”


Więcej informacji o festiwalowych wydarzeniach:

FILMY

Bob Pluj – Nie lubimy ludzi
Brazylia 2021, 90’ / reż. Cesar Cabral / 16+

Niezwykła animacja łącząca w sobie dokument, komedię i film drogi. Bob Spit, stary punk, a do tego postać z komiksu, żyje na postapokaliptycznej pustyni znajdującej się w umyśle swojego twórcy. Jest nim legendarny brazylijski rysownik Angeli, który właśnie mierzy się z kryzysem twórczym. To w wyniku tego kryzysu podejmuje decyzję o uśmierceniu Boba. Stary punk postanawia ratować się, stając do walki ze swoim stwórcą.

Nagrody i festiwale (2021): Międzynarodowy Festiwal Filmów Animowanych w Annecy, Francja – nagroda w kategorii Najlepszy Film (Contrechamp Award); Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Mar del Plata, Argentyna – nominacja w kategorii najlepszy film latynoamerykański; Międzynarodowy Festiwal Animacji w Ottawie, Kanada – główna nagroda w kategorii najlepszy film animowany; Międzynarodowy Festiwal Filmowy w São Paulo, Brazylia – nominacja w kategorii najlepszy film w konkursie Nowe Kierunki.

Cesar Cabral – ukończył wydział filmu i wideo na ECA-USP (Uniwersytet São Paulo, Brazylia, Szkoła Sztuki i Komunikacji). Karierę rozpoczął jako animator animacji poklatkowej. W 2000 roku założył własną firmę zajmującą się animacją, Coala Filmes, gdzie wyreżyserował film animowany "Dossiê Rê Bordosa" (2008), który zdobył ponad 70 nagród na brazylijskich i międzynarodowych festiwalach. Kolejnym jego filmem odnoszącym międzynarodowe sukcesy był "Tempestade" (2010) pokazywany na wielu prestiżowych festiwalach filmowych takich jak Annecy, Hiroshima, Havana i Sundance. W 2016 roku otrzymał nagrodę za całokształt twórczości na Anima Mundi Film Festival. Cesar Cabral jest także twórcą i reżyserem animowanego serialu dla dorosłych "Angeli The Killer", którego pierwszy sezon wyemitowano w Brazylii w 2017 roku. Jeden z jego odcinków
został wybrany do Konkursu Filmowego Annecy TV. Z kolei jego długometrażowa animacja "Bob Pluj – Nie Lubimy Ludzi" (2021) został wybrana do prezentacji WIP na Ventana Sur 2018, Animation Day-Annecy Goes To Cannes 2019 oraz The Annecy International Animation FF 2021.

Cicada: byłem nastoletnim horrorem!
USA 2022, 63’ / reż. Keil Orion Troisi

Bracia Troisi w 1997 roku nakręcili domową kamerą horror o wampirach. Po ćwierć wieku wreszcie go zmontowali, opatrzyli zabawnymi komentarzami i niezbędnymi didaskaliami. I tak z amatorskiego kina grozy wyszła filmowa zgrywa, z której cytaty na pewno staną się wśród publiczności kultowe. Tytułem nawiązuje do klasyków gatunku: „I Was a Teenage Monster”, „I Was a Teenage Warewolf” czy „I Was a Teenage Zombi”. „Cicada: byłem nastoletnim horrorem!” to wielowątkowa (i to jak!) opowieść o krwiopijcach, dzieło wywracające prawidła kina grozy do góry nogami. Po tym seansie zatęsknicie za dzieciństwem, czasami, kiedy przyjaźnie były najtrwalsze, a wszystko wydawało się możliwe – nawet nakręcenie hitu, który z dojrzewających dzieciaków zrobi gwiazdy Hollywood. Z każdego milimetra taśmy „Cicada: byłem nastoletnim horrorem!” czuć miłość do kina i entuzjazm zapaleńców. W napisaniu nowych kart historii kina nie przeszkadzają im ani mały budżet, ani brak aktorów. Bracia Troisi, ich przyjaciele i członkowie rodziny wcielają się więc w licznych bohaterów, rura do odkurzacza jest ważnym, najbardziej zaawansowanym
technologicznie elementem scenografii, a powaga małoletnich aktorów bawi do łez. Pomysłowe efekty specjalne, kostiumy i charakteryzacja po prostu rozbrajają. To sentymentalna podróż dla wszystkich, którzy po szkole kręcili z przyjaciółmi wielkie kino. I śmieszna pocztówka z lat 90., kiedy wyobraźnię nastoletnich fanów kina odżywiały przynoszone na tajniaku z wypożyczalni kaset VHS horrory. A także portret samych młodych fanów kina: zdeterminowanych by podbić świat, przekonanych, że ich wizja to mistrzostwo. „Cicada: byłem nastoletnim horrorem” to komedia dla smakoszy horroru zrobiona z miłością i
oddaniem. Co ciekawe, Bracia Troisi – Keil i Aaron – zrealizowali liczne amatorskie produkcje, a po latach zabawę kinem przekuli w profesję (m.in. wspólnie napisali świetnie oceniany horror „Human Resources”).
[Marta Górna z „Górna Ogląda” dla Splat!FilmFest]

I tak to się żyje na tej wsi
Wielka Brytania 2022, 75’ / reż. Oscar Harding

Mroczne, ale w miły sposób. To jedna opinia. Druga? „Jak wyjęte z horroru”. Taki właśnie jest dokument, który mógłby zrobić David Lynch do spółki z komikami z grupy Monty Python. Jego bohater, Charles Carson, gdyby żył w obecnych czasach, byłby gwiazdą Internetu, jego kolejne filmy zbierałyby miliony wyświetleń i stawałyby się naturalnym tematem rozmowy –
niepokojącym, pokręconym, wywołującym ciarki, a przy tym wzruszenie i radość.
Carson w latach 90. filmował amatorską kamerą wideo swoje codzienne życie na
odizolowanej farmie w Somerset: narodziny kolejnych cieląt, przygotowania do świąt, konie łapiące go za kapelusz. Ale jego nagrania to nie tylko zapis sielanki. Sfilmował także ciało swojej martwej mamy, które woził na jej wózku inwalidzkim po farmie, a także zwłoki ojca z wciąż szeroko otwartymi oczami. Zmarłym robił też zdjęcia, a za pomocą techniki kolażu dodawał zabawne kwestie w komiksowych dymkach.

Dokument „I tak to się żyje na tej wsi” opowiada o Carsonie, jego pasji do tworzenia domowych filmów, ekscentrycznej osobowości. A także o samotności i pustce, jakie wywołuje śmierć najbliższych. Powstanie filmu zawdzięczamy reżyserowi Oscarowi Hardingowi, który obejrzał kasetę VHS podarowaną jego dziadkowi przez sąsiada – Charlesa Carsona. Były wykładowca na uczelni rolniczej takie taśmy przygotowywał dla wielu sąsiadów. Wysyłał im też ręcznie robione kartki, a kolejne dni swojej egzystencji dokumentował cierpliwie na kasetach VHS. Harding dostrzegł w tych filmach człowieka, który wychodził poza konwenanse, wymykał się sztywnym ramom małej społeczności. Postanowił
poprzez rozmowy z jego znajomymi poznać go lepiej, sprawić, by dowiedzieli się o nim inni. A przy okazji w swoim dokumencie zastanowić się, co spowodowało, że Carson nie tylko wideo-ekshibicjonizmu potrzebował, ale zrobił z niego treść swojego życia. Z „I tak to się żyje na tej wsi” dowiecie się jak to się stało, że dziwaczny staruszek zaczął tworzyć w pojedynkę krótkie filmy fabularne, a głównymi aktorami uczynił tandetne, sztuczne kościotrupy. Poznacie jego sąsiadów, barwną osobowość i sekretne życie. Carson bowiem wygrywał konkursy na najlepsze domowe filmy, zachwycając swoją pomysłowością profesjonalistów. A jego duch i pozostawiona twórczość robią to do dziś. Harding zaprosił jako gadające głowy ekspertów od dziwactw VHS, ekipę „Everything Is Terrible!”, czym udowodnił, że tworzenie sztuki to nie przywilej dostępny tylko dla profesjonalnych artystów, ale też zwykłych ludzi, którzy pragną wyrazić siebie.
[Marta Górna z „Górna Ogląda” dla Splat!FilmFest]

Brainwashed: seks, kamera, władza
USA 2022, 105' / reż. Nina Menkes

Ilustrowany fragmentami filmów wykład Niny Menkes, niezależnej reżyserki i akademiczki. W klarowny sposób objaśnia, jak podstawowe techniki filmowe pracują na rzecz uprzedmiotowienia kobiet na ekranie i jakie ma to konsekwencje dla całej branży oraz dla bezpieczeństwa kobiet w ogóle. Analiza warsztatowa prowadzi do wniosku, że niezależnie, czy mowa o klasyku sprzed kilkudziesięciu lat ("Dama z Szanghaju", "Okno na podwórze", "Butch Cassidy i Sundance Kid"), czy o współczesnej produkcji ("Łowca androidów 2049", "Życie Adeli", "Wonder Woman") – nawet stworzonej przez kobiety! – to ABC języka filmowego niezmiennie reprodukuje patriarchalną wizję świata.
W "Brainwashed..." wypowiadają się też inne reżyserki, ekspertki i działaczki na rzecz równouprawnienia w kinie (Geena Davis, Maria Giese, Joey Soloway, Ita O’Brien). Menkes przechadza się z tymi myślami po Cannes i przed wielkim ekranem sali wykładowej. Jej sylwetka i komentarz rozbijają pozorną neutralność scen, w których dominuje męskie spojrzenie. Znawcy twórczości Menkes twierdzą, że ona sama znalazła sposób, żeby przemówić do nas innym językiem.

Nina Menkes – amerykańska awangardowa reżyserka. Ukończyła szkołę filmową w Los Angeles. Wykładała na Universtity of Southern California, Uniwersytecie Telawiwskim, w California Institute of the Arts oraz w Film and Television Institute of India w Pune. Autorka ośmiu filmów, których była reżyserką, scenarzystką i producentką. Przez wiele lat jej siostra Tinka Menkes była jej aktorką, muzą i najbliższą współpracowniczką. Filmy Menkes prezentowane były na festiwalach w Berlinie, Sundance, Rotterdamie i w Locarno. Pokazywano je także w Whitney Museum of American Art i Museum of Modern Art w Nowym
Jorku.

Symfonia hałasu – rewolucja Matthew Herberta
Niemcy 2021, 97’ / reż. Enrique Sánchez Lansch

Film zabiera widzów w podróż do świata muzyki Matthew Herberta, rewolucyjnego
brytyjskiego muzyka elektronicznego, kompozytora i dźwiękowca określanego mianem Briana Eno XXI wieku! Artysta znany jest ze swoich politycznych utworów. Łączy muzykę wywodzącą się z realnych dźwięków, na przykład odgłos tostera czy pralki, z politycznie drażliwymi fragmentami. Zdaniem Herberta muzyka przeszła rewolucję i jest w stanie obalać rządy. Zamiast tworzyć ją za pomocą instrumentów, używa wszystkiego, co wydaje odgłos, bo każdy dźwięk jest wyjątkowy i niesie za sobą pewne znaczenie. Film otwiera nas na prawdziwą istotę dźwięku i na nowo uczy słuchania. U jego podstaw leży rozwój kreatywności, bo pokazuje świat, jakiego nigdy wcześniej nie znaliśmy i przede wszystkim - nie słyszeliśmy.

Dzień i noc
Polska/Wielka Brytania 2022, 89' / reż. Katarzyna Machałek, Łukasz Machowski
obsada: Sandra Korzeniak, Aleksandra Przesław, Katarzyna Janiszewska, Justyna
Janowska, Anja Zalewska

Dwie historie opowiadające o kobiecej przyjaźni oraz czarnej magii na obrzeżach Polski wschodniej. Udręczona wiedźma Nawoja zakopuje pod stodołą głowę martwego zwierzęcia, rzucając klątwę na idealne życie swojej sąsiadki Bielakowej. Młoda Bielakowa organizuje w swoim domu próbę zespołu ludowego, wyczuwa jednak, że złe moce wkradają się do jej świata. Pomiędzy śpiewającymi oraz dzielącymi się wiedzą dziewczynami, zawiązuje się przyjaźń. Zanim dzień dobiegnie końca, Bielakowa będzie musiała zmierzyć się z klątwą Nawoi. Kilka dekad później, kobiety spotykają się na kolejną próbę zespołu - starsze, mądrzejszy, wciąż pełne witalności życia.

90-letnia samotna kobieta pogrążona w melancholii niczym w wiecznej nocy, wspomina relację z młodą dziewczyną, z którą kiedyś była nierozłączna. Jej wspomnienia, jak puzzle, układają się w obraz ciężkiego losu kobiet, nieudanych małżeństw i niedotrzymanej obietnicy. Czy staruszka otrzyma ukojenie w swoich ostatnich latach życia?

Twórcy filmu:
Katarzyna Machałek - polska reżyserka, producentka, ilustratorka. Ukończyła malarstwo oraz grafikę na Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. W 2019 roku miała indywidualną wystawę swoich prac w Okuno Building w Ginza, Tokio.

Łukasz Machowski - polski reżyser, scenarzysta, operator. Ukończył
filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jako autor zdjęć filmowych realizował filmy na terenie Wielkiej Brytanii, USA, Chin i Finlandii. Za "Szkice z podziemia" (2015), monochromatyczny list miłosny do Nowego Jorku, otrzymał liczne nagrody filmowe, a sam film miał swoją amerykańską premierę w Brooklyn Museum.

Katarzyna i Łukasz tworzą reżyserski duet, mieszkają i pracują pomiędzy Londynem, a Warszawą. Przez szereg lat produkowali programy dla brytyjskiej dziennika The Financial Times. Współpracowali także ze światowej klasy artystami, Ianem Emes’em, animatorem zespołu Pink Floyd oraz Timem Yip’em, nagrodzonym Oscarem art directorem filmu "Przyczajony Tygrys, Ukryty Smok".

Debiut fabularny Katarzyny i Łukasza, film „Dzień i Noc” (2022), został pokazany w sekcji Polish Days na Festiwalu Filmowym Nowe Horyzonty, a jego światowa premiera odbyła się na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rydze, gdzie jako jedyny polski film zakwalifikował się do Konkursu Głównego.
„Chłopaki", pełnometrażowy dokument opowiadający o roku z życia grupy chłopców
zamkniętych w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym, to ich nadchodzący projekt. Film jest współfinansowany przez Polski Instytut Sztuki Filmowej. W swojej twórczości używając rozmaitych form narracyjnych i dokumentalnych, badają
bliskie im tematy, takie jak ludzka natura, duchowość oraz to, jak współczesna kultura wpływa i zmienia obie te sfery.

Braty
Polska 2022, 82&39; / reż. Marcin Filipowicz
obsada: Hubert Miłkowski, Sebastian Dela, Cezary Łukaszewicz, Marta Stalmierska, Wiktoria Gorodeckaja, Piotr Kaźmierczak, Mikołaj Matczak, Sebastian Stankiewicz, Robert Piernikowski

Intymna i szczera historia o przyspieszonym dorastaniu i poszukiwaniu własnej drogi życiowej. Film otrzymał Nagrodę Stowarzyszenia Kin Studyjnych podczas 41. Koszalińskiego Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” (2022).
Filip ma siedemnaście lat, stoi u progu dorosłości, ale to jeszcze dzieciak, który kocha jeździć na deskorolce. Od zawsze żyje w cieniu starszego brata, który jest dla niego mentorem, a teraz wprowadza go w dorosłość. Bracia kilka miesięcy wcześniej stracili matkę i od tego momentu nic już nie jest takie samo. Ojciec, niegdyś świetny tata i mąż, to teraz ćpun, który - pogrążony w żałobie - zamyka się w swoim pokoju i dzięki narkotykom jest w stanie zapomnieć o cierpieniu. Filip wierzy, że silne niegdyś więzy rodzinne wrócą i będzie pięknie jak dawniej. Ale czasu nie się cofnąć. Życie intensywnie idzie do przodu.

Marcin Filipowicz - absolwent Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz kursu dokumentalnego w Mistrzowskiej Szkole Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy w Warszawie. Na koncie ma szereg znakomitych, nagradzanych na festiwalach fabularnych filmów krótkometrażowych, w tym jednego z programu „Trzydzieści minut” („Chłopcy z motylkami”, „Lato miłości” „Echo”) i dokumentów („Trampkarze”, „Mój tata Lazaro”, „7109 KM”).

KONCERTY

Hiob Dylan (anti-folk / punk / outlaw country)

Hiob Dylan to muzyk/performer grający na banjo i śpiewający po polsku autorskie piosenki nawiązujące do amerykańskich gatunków muzycznych takich jak anti-folk i outlaw country. To także bard-dziad, który przywdział maskę wilka, by śpiewać o Polsce, o której nikt już śpiewać nie chce. Opisuje szarą codzienność rodzimego kraju z trafnością godną najlepszych obserwatorów współczesności. Szarpiąc struny taniego banjo zabiera słuchaczy w podróż Passatem Kombi przez Radom do serca Polski B, w lot Ryanairem lub Wizzairem na emigrację zarobkową albo do raju, w którym kiełbasę serwuje Robert Makłowicz. Ma na koncie wydawnictwa: "Muzyka krajowa" (LP, 2020), "Howdy" (EP, 2021).

xDZVØNx

xDZVØNx to wrocławska wiertara mroczno-elektroniczna. To snork, fairy trap i Sacral noise pop. Dźwięki zniszczonej taśmy znalezionej na chodniku.
Ich muzyka to 100 ton betonu zrzuconych na głowę, niekontrolowana petarda i nagły przypływ gorliwych mistycznych uczuć na tygodniowym nielegalnym ravie!

Trupa Trupa

Według Guardiana „twórczość zespołu to połączenie nieoczywistych melodii i tekstów, które penetrują ciemne zakamarki ludzkiego istnienia”, natomiast Pitchfork uważa, że „wnosi on poezję i subtelność do psychodelicznego rocka”!
Trupa Trupa to rockowy, psychodeliczny zespół z Gdańska, który tworzą: Grzegorz Kwiatkowski, Tomek Pawluczuk i Wojtek Juchniewicz. W 2015 roku w brytyjskiej wytwórni Blue Tapes and X-Ray Records ukazał się jego album „Headache”. Rok później zremasterowana wersja „Headache” została wydana przez francuski label Ici d’ailleurs. W 2017 roku w wyniku współpracy francuskich i angielskich wydawców ukazał się kolejny album, „Jolly New Songs”. Płyta doczekała się japońskiej edycji wydanej przez Moorworks. W 2019 roku nakładem wytwórni Sub Pop ukazał się singiel „Dream About”. W tym samym roku zespół wydał płytę „Of The Sun”. Album ukazał się w ramach międzynarodowej kooperacji Glitterbeat Records (Europa), Lovitt Records (USA), Moorworks (Japonia) i Anteny Krzyku (Polska). 6 marca 2019 roku wytwórnie te wydały kolejny album zespołu – EP „I’ll find”. W 2019 roku nakładem amerykańskiej wytwórni Whited Sepulchre Records ukazała się split kaseta z gwiazdami teksańskiej alternatywy Suspirians. Najnowszy album zespołu ukazał się 11 lutego 2022 roku. Trupa Trupa wystąpiła do tej pory m.in. na Desert Daze Festival, Rockaway Beach Festival, SXSW, Primavera Sound i Iceland Airwaves. Zespół wziął również udział w sesji NPR Tiny Desk i sesji BBC Radio 6 Music. Utwory Trupy Trupa pojawiają się regularnie w radiu BBC 6. Grali je m.in. Iggy Pop, Marc Riley, Mary Anne Hobbs, Steve Lamacq, czy Gideon Coe. Ostatnie wydawnictwa zespołu gościły także w audycji Henry’ego Rollinsa na antenie KCRW oraz w rozgłośniach The Current, WFMU, KEXP i NPR.

WYSTAWY

PLAKIAT / Maks Bereski
„Plakiat”, czyli Maks Bereski – plakacista filmowy, artysta plastyk i kinoman. Od 14 lat dostarczający regularnie filmowe plakaty artystyczne wchodzące w skład autorskiej marki Plakiat. Działający na rynku polskim i międzynarodowym, skupiający się na kinematografii i posterze filmowym, odwołując się w swej twórczości do wszystkich gatunków filmowych. Kontynuator Polskiej Szkoły Plakatu stawiający na metaforę i przekaz, intelektualny odbiór dzieła, gry wizualne z odbiorcą i poczucie humoru, wykorzystujący mnogość technik plastycznych. Współpracuje na bieżąco z reżyserami, dystrybutorami, producentami, studentami szkół filmowych, festiwalami filmowymi i klientami zamawiającymi plakaty filmowe. Miłośnik nieoczywistych rozwiązań i przeciwnik bezmyślności projektowej. Wyróżniony nagrodą Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w kategorii Najlepszy Plakat na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2022 roku. W dorobku artysty znajduje się niemal 300 numerycznych plakatów filmowych, wchodzących w skład The Plakiat Shop na Plakiat.com.

Francesca Colombara: Panic! Dziennik pandemiczny z Włoch

„Panic! Dziennik pandemiczny z Włoch” opowiada o trzymiesięcznej kwarantannie Diego i Violi w małym mieszkanku na przedmieściach Bolonii.
Diego boi się wszystkiego i chce na zawsze zamknąć się w swoim domu. Viola nosi tylko piżamę i obawia się, że jej rodzina zostanie zarażona. Mają psa o imieniu Panika, który podczas lockdownu gwałtownie rośnie, a zakupy spożywcze czyszczą żelem dezynfekującym. Komiks i wystawa niczym szkło powiększające przybliżają nam ekosystem Violi i Diego: ich dom. To historia ich lęków. To autobiograficzna opowieść, w której odkrywamy, że nawet dom może stać się zatłoczonym miejscem.

Francesca Colombara – pochodząca z Bolonii włoska artystka komiksowa i animatorka 2D, której prace wyróżniają się niesamowitym psychodelicznym stylem i surrealistycznymi postaciami. W 2021 roku ukończyła studia na bolońskiej ASP. Jest współzałożycielką studia CIANG zajmującego się animacją 2D, produkującego teledyski, reklamy i eksperymentalne filmy krótkometrażowe.
Jej teledyski "MARTE" i "I Gotta Cry" brały udział w konkursach festiwali filmowych w kraju i poza granicami Włoch. W 2021 r. została rezydentką na Corto Lovere Film Fest, w tym samym roku w wydawnictwie Centrala opublikowano jej powieść graficzną ”Panic! Dziennik pandemiczny z Włoch”. Współpracowała z Giphy, Fx Cake i Movimenti Production. Francesca Colombara jest także autorką oprawy graficznej tegorocznego festiwalu.