Dwie twarze: Lubiła pokazywać... [FELIETON]

Fot: pixabay.com

Grażynka jest typową dwudziestokilkulatką. Uczy się, pracuje, ma znajomych i pieska. Ma smartfona. Dzięki niemu może komunikować się ze światem. I tak jak wszyscy, gada ze znajomymi za pomocą obrazów.

Jak jest jej wesoło, na Fejsie zamieści wesołą buźkę albo mema. Jak smutno – zdjęcie ładnego wodospadu z nadrukowanym pięknym cytatem o życiu, przemijaniu albo po prostu wulgaryzm jakiś. Jeśli musi się wygadać, to puści psiapsiółce mmsa z linkiem do Instagramu, gdzie wrzuciła właśnie ostatnie foty. Gdyby miała słowami wyrazić cokolwiek, byłby problem.

Gadamy ze sobą za pomocą obrazów. Memy, foty (w tym słitfoty), murale, wirtualne galerie. Posługujemy się cudzymi cytatami, twarzami, minami. Taki świat? No dobra, ale jest gdzieś jeszcze język, taki zwykły – mówiony, czytany. O co kaman?

Z drugiej strony:

Nowoczesna interakcja opiera się na szybkości i lekkości przekazu – i nie ma w tym nic złego przecież. Łatwiej jest pokazać coś obrazem, zdjęciem, cytatem, niż dookoła tematu próbować dojść do konkretu. Jeden mem mówi czasem więcej niż powieść.

Znaleźć odpowiednią formę graficzną dla wyrażenia swojej myśli też nie jest wcale łatwo. To, że powstają w Białymstoku murale i grafiki, jest naprawdę cenne. Już sam fakt, że jesteśmy doceniani i cytowani na świecie i nasze obrazy pokazywane są za granicami, broni się sam.

Czasem jest tak, że brakuje słów. Kiedy zamach pozbawia życia wielu ludzi, kiedy spada samolot, kiedy wybucha bomba. Wielu się oburza na flagi francuskie na profilach społecznościowych, wielu się nie zgadza, krytykuje. Grażynka i jej koleżanki nie umieją powiedzieć, że jest im przykro – ale umieją znaleźć i umieścić zdjęcie. I to też jest wartość.