Welcome Sarajewo - Gosia Żuk

Zapraszmay na wystawę z cyklu Wyjechani: Welcome Sarajewo - Gosia Żuk.

W sierpniu 2014 roku Gosia Żuk wraz z siostrą imieniem Anku uczestniczyła w letnim obozie w Sarajewie, organizowanym przez niemiecką fundację Aktion Sühnezeichen Friedensdienste (Akcja Znaku Pokuty – Służby dla Pokoju). Misją fundacji jest działanie na rzecz pokoju i pojednania, poprzez pracę społeczną dąży ona do budowania porozumienia między pokoleniami, kulturami, religiami i narodami. Podczas obozów wolontariusze z całego świata razem żyją, pracują i uczą się wspólnie i od siebie nawzajem - w atmosferze wymiany doświadczeń kulturowych.

Siostry spędziły wraz z ludźmi z Niemiec, Turcji, Ukrainy i Wielkiej Brytanii dwa tygodnie pracując, na jednym z najstarszych cmentarzy żydowskich w Europie. Ta nekropolia odegrała kluczową rolę podczas oblężenia Sarajewa w latach 1992-1996. To właśnie stamtąd serbscy snajperzy przez wiele miesięcy ostrzeliwali stare miasto, to właśnie stąd najprawdopodobniej padły strzały zabijając pierwsze ofiary oblężenia. Wycofująca się Armia Republiki Serbskiej zaminowała cmentarz. Ogromny, zniszczony przez działania wojenne teren był oczyszczany ponad pół roku. Po latach pracująca tu artystka nie raz trafiała na buty, ludzkie kości, czy też znak z kierunkiem do sklepu z bronią.

Prezentowana w Centrum im. Ludwika Zamenhofa wystawa „Welcome Sarajewo" przedstawia chwile najbliższe fotografce – zapatrzenie na wzgórza, liczenie dziur po kulach, wyprawy na ryneczek, niezwykłej urody staruszki (być może obecne tu w trakcie strzelaniny niemal 20 lat wcześniej), zadymione papierosami Kino Bośnia, mocno zniszczoną w trakcie oblężenia dzielnicę Alipašino polje... Jednak tych najpiękniejszych momentów – jak twierdzi – nie umiała uchwycić: smaku kawy z różanym turkish delight, islamskich modlitw przed świtem, odnajdywania podobieństw języka, rozmów z mieszkańcami miasta.

Zobaczmy Sarajewo oczami Gosi Żuk, a może nas inaczej przywita.

Gosia Żuk
skończyła dwa kierunki studiów, w życiu robiła różne rzeczy. Kilka lat temu zdała sobie jednak sprawę, że tak naprawdę zawsze miała pod ręką aparat. W fotografii najbardziej lubi portret, to spotkanie oko w oko, kiedy następuje jakieś „kosmiczne" otwarcie na siebie nawzajem. Śmieje się, że to przez mamę, która kręciła nosem na kolejne landszafty. Mama powtarzała: „Ciągle te widoki - ludzi rób!". Z początku nieśmiało, potem coraz chętniej – ludzie stali się jej głównym tematem. Ludzie i ich smutki. Inspiruje się historiami innych, filmem i swoimi strachami. Cały czas się dokształca i pokonuje nieśmiałość. Stara się dużo podróżować. Z wyprawy na Islandię powstała wystawa „To nie jest podróż kulinarna, powiedziała Anku", która była prezentowana podczas Halfway Festiwal w Białymstoku (2015). Od niedawna fotografka zaczęła się interesować fotografią analogową. Swoje pierwsze zdjęcia wykonuje aparatem Leica.

Wernisaż: 08.04.2016 - w godz. 18.00-20.00
Wystawa czynna do 29.05.2016 r.