Ladislav Michálek "Magiczny świat Bohumila Hrabala"

Wyjątkowa wystawa dla wielbicieli literatury, fotografii, Czech i Pragi, a także wielbicieli świata, który na naszych oczach odchodzi w zapomnienie.

Od 23 lipca do 4 sierpnia można oglądać wystawę fotografii Ladislava Michálka „Magiczny świat Bohumila Hrabala”.
Wernisaż 23 lipca o godzinie 19:00 w Małej Galerii BOK.
Wstęp wolny.

Ladislav Michálek (ur. 1937) niezaprzeczalnie należy do grona „czułych barbarzyńców“ skupionych wokół pisarza Bohumila Hrabala i jego Grobli Wieczności, jak zwykł Hrabal nazywać tylne skrzydło swojego domu na ulicy Na Hrázi (Na Grobli) w Libni – dzielnicy Pragi. Artyści poznali się dzięki grafikowi, Vladimírowi Boudníkowi. Hrabal na przestrzeni lat stał się jednym z najsłynniejszych czeskich pisarzy, którego książki stanowią ważną część światowej literatury. I tak jak Hrabal na stronach swoich książek, tak Michálek na swoich fotografiach ukazywał różne oblicza Pragi i jej zakamarków.

Michálek udokumentował proces stopniowej przemiany Libni, dzielnicy której pełno jest dziś już tylko w opowiadaniach Hrabala - jej zakątki, małe uliczki, restauracyjki, domy, podwórka, pracownie rzemieślnicze, wyrzucone przez Wełtawę odpady, znikające ze ścian libeńskich domów napisy reklamowe. Pomiędzy nimi również fotografie ówczesnych osobistości kultury nieoficjalnej: Hrabala, Boudníka, Bondy’ego i innych, czasami też subiektywnym okiem widziane wydarzenia historyczne - rok 1968 i 1969.

O ile zdaniem Boudníka najwyższym sposobem manifestacji sztuki absolutnej było powieszenie pustych ram na ścianach niszczejącej fasady domu, o tyle dla Ladislava Michálka było nim wycinanie z tych ścian obrazów przy pomocy aparatu fotograficznego. Stworzony przez Boudníka ruch artystyczny eksplozjonizm osiąga swój szczyt w fotografiach Michálka, przedstawiających rozbiórki domów w Libni, w tym domu Hrabala. Michálek świetnie rozumie, że podstawowym narzędziem fotografa jest światło, zaś aparat fotograficzny jest dla niego tylko narzędziem. Fotografując na ulicach, szuka właściwego światła, w pomieszczeniach wykorzystuje je oszczędnie, co widać szczególnie na fotografiach Boudníka. Tu źródłem światła jest jego nocna lampa, a niekiedy nawet zapalona zapałka. Michálek rejestruje różne sytuacje, nastroje i uczucia. Jego fotografie pełne są napięcia i plastycznej złożoności. Począwszy od lat siedemdziesiątych fotografuje również Hrabala, który po przyjacielsku nazywa go swoim nadwornym fotografem.

Są tu zdjęcia z Kerska, z gospody, z wyjścia na grzyby, z pociągu. Obaj autorzy znajdują w sobie inspirację, co w latach siedemdziesiątych zaowocowało wspólnymi publikacjami, opartymi na tekstach i fotografiach ich obu.