Wiewiórki występują w Europie, Azji, obu Amerykach i w Afryce. Nie spotkamy ich w Australii ze względu na izolację geograficzną tego kontynentu. Niektóre z wiewiórek potrafią latać - długość ich szybowcowego lotu może dochodzić do 90 metrów. Europejską wiewiórką latającą jest polatucha, która żyje w lasach na południu Finlandii.
Wiewiórki są znane z przechowywania żołędzi i orzechów na zimę - takie zachowanie jest konieczne do przetrwania zimy, ponieważ zwierzęta te nie hibernują. Wiewiórki jedzą przede wszystkim nasiona drzew - ich ulubione to orzechy laskowe, kasztany i orzeszki bukowe. Są bardzo sprytne, potrafią skrupulatnie rozbierać szyszki roślin iglastych by wydobyć z nich nasiona. Wiewiórki jedzą również jagody i pędy roślin. Co ciekawe, wiewiórki zawsze tyją na zimę, ponieważ odrobina tłuszczu stanowi dobrą barierę dla zimna i zapewnia zapas energetyczny na ten trudny czas.
Wiewiórki nie wykopują wszystkich zakopanych przez siebie orzechów, dzięki temu wyrastają w tym miejscu nowe drzewa. Niektóre gatunki wiewiórek są w stanie wyczuć pożywienie pod śniegiem. Kopią wtedy tunele, aby wydobyć je na powierzchnię i zmagazynować. Czasem zdarza im się wydobyć skarby zakopane przez inne wiewiórki.
Wiewiórki mogą udawać, że zakopują orzechy podczas gdy tak naprawdę chcą oszukać "konkurenta". Wiedząc, że inna wiewiórka może ograbić je z pożywienia, wykopują dziury w ziemi tylko po to, by za chwilę je zakopać i zmylić potencjalnego złodzieja.
Przednie zęby wiewiórek nigdy nie przestają rosnąć, co jest cechą charakterystyczną również dla innych gryzoni.
Wiewiórka czarna dorasta do długości 50 cm a jej ogon może mieć nawet 55 cm.
Wiewiórki mają 4 palce u przednich łap - służą im one do chwytania kory drzew podczas wspinania się. Tylne łapy wyposażone są w 5 palców. Gdy uciekają przed zagrożeniem, biegają zygzakiem, co jest bardzo dobrą strategią obronną, zwłaszcza przeciw ptakom drapieżnym.
Długość życia wiewiórek na wolności szacuje się na około 6 lat, a w niewoli są w stanie dożyć do 15 lat.
Na terenach średniowiecznej Rosji i Finlandii zamiast monet używano wiewiórczych skór. Najczęściej płacono skórami wiewiórki pospolitej. Fińskie słowo raha (monetarny) dawni finowie zapożyczyli z języka proto-germańskiego w którym oznaczało ono "wiewiórczą skórę".
malwina.witkowska@bialystokonline.pl
