Zbigniew Rećko urodził się w 1923 r. w Białymstoku. Tu ukończył szkołę powszechną i kontynuował naukę w Gimnazjum Męskim im. Józefa Piłsudskiego. Po wybuchu wojny przedostał się na teren Generalnego Gubernatorstwa. Zatrzymany w Warszawie podczas ulicznej łapanki, został wywieziony na roboty do Rzeszy, z których zbiegł i powrócił do Białegostoku.
Działalność konspiracyjną rozpoczął w szeregach organizacji "Wschód", dla której pełnił funkcję wywiadowcy. Jesienią 1942 r. zaczął współpracę z AK.
W XI 1942 r., po odurzeniu strażników alkoholem zawierającym środki nasenne, wyprowadził z gmachu Gestapo przy Erich Kochstrasse 15 (obecnie: ul. Sienkiewicza) aresztowanych oficerów oraz łączniczkę. W odwecie hitlerowcy rozstrzelali 25 osób, w tym przyjaciela i siostrzenicę Rećki. Potem brał udział w akcjach wymierzonych w konfidentów, członków sowieckich band terrorystyczno-rabunkowych, pospolitych bandytów i w walkach z okupantami. Uczestniczył w akcji "Burza".
Po zajęciu Białostocczyzny przez Armię Czerwoną, kontynuował konspirację. Został zatrzymany i raniony w I 1945 r. we wsi Tybory-Żochy przez NKWD-UB. Osadzono go w więzieniu przy Szosie Południowej (obecnie: ul. Kopernika). Skazano go na karę śmierci, którą planowano publiczne wykonać na Rynku Kościuszki w Białymstoku, jednak zbiegł w czasie zbiorowej ucieczki.
Zbigniew Rećko 11 X 1946 r. w okolicy wsi Plewki, natknął się na MO. Próbował uciec, ale został śmiertelnie raniony serią z automatu. Jego zwłoki przewieziono do Wysokiego Mazowieckiego, gdzie zostały wystawione na widok publiczny, a następnie złożone w bezimiennym grobie. W 1947 r. ekshumowano je i pochowano na cmentarzu w Kobylinie.
Rećko był odznaczony Orderem Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, a w 2009 r. pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Dyrektor Oddziału IPN w Białymstoku, Cezary Kuklo zwrócił się z pismem do władz Białegostoku o nadanie jednej z ulic miasta imienia ppor. Zbigniewa Rećki.
